Lichaamsgeur speelt een belangrijke rol bij sociale acceptatie, de keuze voor een partner en de hechting tussen moeder en kind (Hold & Schleidt, 1977; Kaitz et al., 1987; Schaal & Porter, 1991). De lichaamsgeur van ieder mens, is uniek (Penn et al., 2007; Roberts et al., 2005).
Het hebben van een onaangename lichaamsgeur leidt veelal tot problemen op psychosociaal gebied, zoals sociale uitsluiting en depressie (Mitchel; & Smith, 2001; Senol, & Fireman, 1999).
Niet zo vreemd dus dat wij mensen een onaangename lichaamsgeur proberen te voorkomen met behulp van deodorants en te verbloemen met parfum.
Zou het niet heerlijk zijn als jouw lichaamsgeur naar rozen zou ruiken? Lijkt mij in ieder geval geweldig!
Het Amerikaanse bedrijf Beneo kwam in 2012 samen met de Bulgaarse snoepfabrikant Alpi met de volgens hun perfecte oplossing voor een onaangename lichaamsgeur: Deo Perfume Candy, een snoepje dat je na een paar minuten naar rozen zou laten ruiken.
De theorie achter eetbare deodorant
Een onaangename lichaamsgeur kan veroorzaakt worden door (overmatig) zweten, gebrekkige persoonlijke hygiëne, ziekte en waarschijnlijk ook door wat men eet. Zo is een onaangename lichaamsgeur een veelgenoemde klacht van mensen die (veelal om medicinale redenen), een relatief hoge dosis knoflook innemen (Borelli et al., 2007; Mulrow et al., 2000).
Als verklaring hiervoor wordt gesteld dat knoflook (en andere voedingsmiddelen zoals uien, sterke kruiden en alcohol), stoffen zouden bevatten die het lichaam zelf niet af kan breken, waardoor ze een uitweg zouden zoeken via de huid. De gedachte van fabrikanten Beneo en Alpi is, dat als er voedingsstoffen zijn die onze lichaamsgeur onaangenaam laten ruiken, er waarschijnlijk ook voedingsstoffen bestaan die onze lichaamsgeur juist lekker laten ruiken.
Het belangrijkste bestanddeel van de eetbare deo-snoepjes is geraniol, een een etherische olie afkomstig uit rozenolie (en een veelgebruikt bestanddeel van parfums), van wie Beneo en Alpi claimen dat het een stof is die via onze poriën het lichaam moet verlaten. Vier snoepjes bevatten zo’n 12 miligram aan geraniol, wat volgens hun bij een lichaamsgewicht van 66 kilo zo’n 6 uur lang zou moeten leiden tot een aangename, naar rozen ruikende lichaamsgeur (EVMI, 2013).
Wetenschappelijk bewijs voor eetbare deodorant
De theorie achter de eetbare deo-snoepjes klinkt logisch, geloofwaardig en eigenlijk te mooi om waar te zijn. Bijna iedereen gaat namelijk uit van de gedachte dat wat wij eten van invloed is op hoe wij ruiken. Desondanks is deze vooronderstelling amper experimenteel onderzocht (Havlicek & Saxton, 2009).
Het verband tussen lichaamsgeur en voeding is een theorie die nog door niemand als zijnde waar of onwaar bewezen is, zeker niet het specifieke verband tussen de consumptie van geraniol en lichaamsgeur.
Het deo-snoepje hoort thuis in de categorie van de nutricosmetica: de grijze zone tussen voedingssupplementen en cosmetische producten waarvoor geen wetenschappelijke bewijskracht bestaat (Preti, in Moisse, 2012). Denk er dus alsjeblieft nog even over na voordat je 7 euro betaalt voor een zakje met 24 deo-snoepjes.
Voor wie geïnteresseerd is: het enige experimentele onderzoek dat gedaan is naar het verband tussen lichaamsgeur en voeding, is het effect van het eten van rood vlees op de aantrekkingskracht van de mannelijke lichaamsgeur op vrouwen. Resultaat: de lichaamsgeur van mannen op een vegetarisch dieet werd als meer aantrekkelijk beschouwd door vrouwen dan de lichaamsgeur van mannen die rood vlees hadden gegeten (Havlicek & Lenochova, 2006).
Bronnenlijst
Borrelli, F., Capasso, R. & Izzo, A. A. (2007). Garlic (Allium sativum L.): adverse effects and drug interactions in humans. Molecular nutrition & food research, 51(11), 1386-1397.
EVMI (2013). Deo-snoepje ademt rozengeur door de huid. Op 27 november 2013 ontleend aan http://www.evmi.nl/marketing-sales/deo-snoep-ademt-rozengeur-door-de-huid/
Havlicek, J. & Lenochova, P. (2006). The effect of meat consumption on body odor attractiveness. Chemical senses, 31(8), 747-752.
Havlicek, J. & Saxton, T.K. (2009). The effect of diet on human bodily odors. In: K. Hasegawa and H. Takahashi, eds (pp.35-44). New research on food habits. Hauppauge: Nova Science Publishers.
Hold, B. & Schleidt, M. (1977). The importance of human odour in non-verbal communication. Z.Tierpsychol. 43, 225-238.
Kaitz, M., Good, A., Rokem, A.M. & Eidelman, A.I. (1987). Mothers’ recognition of their newborns by olfactory cues. Dev Psychobiol, 20, 587-591.
Mitchell, S. C. & Smith, R. L. (2001). Trimethylaminuria: the fish malodor syndrome. Drug metabolism and disposition, 29(4), 517-521.
Moisse, K. (2012). Edible Deodorant Claims to Sweeten Your Sweat. Op 1 december 2013 ontleend aan http://abcnews.go.com/blogs/health/2012/11/10/edible-deodorant-claims-to-sweeten-your-sweat/
Mulrow, C., Lawrence, V., Ackermann, R., Ramirez, G. G., Morbidoni, L., Aguilar, C., … & Young, V. (2000). Garlic: Effects on Cardiovascular Risks and Disease, Protective Effects Against Cancer, and Clinical Adverse Effects: Summary.
Penn, D. J., Oberzaucher, E., Grammer, K., Fischer, G., Soini, H. A., Wiesler, D., … & Brereton, R. G. (2007). Individual and gender fingerprints in human body odour. Journal of the Royal society interface, 4(13), 331-340.
Roberts, S. C., Gosling, L. M., Spector, T. D., Miller, P., Penn, D. J. & Petrie, M. (2005). Body odor similarity in noncohabiting twins. Chemical senses, 30(8), 651-656.
Schaal, B. & Porter, R. H. (1991). `Microsomatic humans’ revisited: the generation and perception of chemical signals. Adv. Study Behav, 20, 135-199.
Senol, M., & Fireman, P. (1999). Body odor in dermatologic diagnosis. Cutis; cutaneous medicine for the practitioner, 63(2), 107.
Review mijn reviews